Od pary Alfa

Gdy z rozwścieczoną miną chasałem sobie po łące cały czas myślałem o głupstwie Shaniti . Nawet myślałem o tym by ją rzucić i kazać Karanowi ją zabić . Ale moje serce zmiękło gdy zobaczyłem ją płaczącą nad rzeką marzeń . Spytałem :

- Po co tu wróciłaś ? Jeszcze ci mało ?

- Wiesz jak żałuję tego że zostawiłam cię - Płakała rozgoryczona klacz .

- Czyli co mam cię tak po prostu przyjąć do stada i nic z tego że nas opuściłaś ? Co ?

- Wyrzuć mnie ! - krzyknęłam zapłakana - zasługuję na to !

Ogier patrzył na mnie.Nie wiedział co robić.Ja płakałam cały czas patrząc z nadzieją na mojego ukochanego.Miałam nadzieję że on kocha mnie tak samo mocno jak ja jego...

- Dam Ci jeszcze jedną szansę , ale spróbuj tylko jeszcze raz tak zrobić , a Karan na prawdę cię zamorduje . Masz być mądrą i opiekuńczą klaczą ! Zrozumiałaś ?

Spojrzałam na niego ze łzami w oczach.

- Oczywiście - odpowiedziałam i wtuliłam się w Rubina.Wtedy on powiedział :

- Jeśli już nas nie opuścisz , co myślisz o źrebiętach ?

- Myślę że to fantastyczny pomysł - uśmiechnęłam się lekko.

- To co ? Jak ?

- No myślę że to doskonały moment aby mieć źrebaczki - uśmiechnęłam się - chodźmy do lasu , tam nikt nam nie będzie przeszkadzał.

Pogalopowaliśmy w stronę lasu , jak dawniej.Znów byliśmy szczęśliwi.Po drodze wygłupialiśmy się , przewracaliśmy i turlaliśmy się po śniegu.W końcu doszliśmy do lasu i schowaliśmy się za drzewem. Dalej już poszło samo teraz Shaniti i ja oczekujemy źrebiąt .